Ο Σεργκέι και το Δέντρο

Τρομαγμένος ο μικρός Μπέλλεκ στριφογύριζε ψάχνοντας να βρει αυτόν που είχε μιλήσει, και τα κατάφερε μόλις έσκυψε, γιατί ακριβώς μπροστά στα πόδια του με γούνα ηλεκτρισμένη από οργή στεκόταν συνοφρυωμένος ένας σκίουρος.
«Ποιος είσαι εσύ;» τον ρώτησε δειλά.
«Μα ο Σεργκέι, φυσικά! Μόνιμος κάτοικος της καρυδιάς που μόλις προσπέρασες και πέντε φορές εκλεγμένος Πρόεδρος των απανταχού Τρωκτικών τούτου του δάσους!»

Και κάπως έτσι εκείνη τη μέρα ο Μπέλλεκ απέκτησε έναν μάλλον απρόθυμο σύντροφο στο παιχνίδι, καθώς εκείνος σκόρπιζε τα καρύδια που έβρισκε στο χώμα, κι ο Σεργκέι έτρεχε για να τα μαζέψει. Και μες στην παιδική φαντασία του δεν έβρισκε τίποτα παράξενο σ’ αυτόν το σκίουρο που μιλούσε και δεν είπε για τη γνωριμία τους σε κανέναν. Ήταν αρκετές μέρες αργότερα, που είχε πάει με τον πατέρα του στο δάσος για να κόψουν ξύλα, που το χωριό έμαθε για τον Σεργκέι και το εντυπωσιακό του χάρισμα να μιλάει τη γλώσσα των ανθρώπων, όταν τον συνάντησαν τυχαία στο δρόμο τους. Σοκαρισμένος αλλά και μαγεμένος ο πατέρας από το λιλιπούτειο τρωκτικό δεν έχασε χρόνο και αμέσως το προσκάλεσε στο σπίτι τους εκείνο το βράδυ για φαγητό.

Όταν όμως οι χάρτες ήταν έτοιμοι και παρουσιάστηκαν στη Συνέλευση, τα υπόλοιπα μέλη της με ρίγος διεπίστωσαν ότι ανάμεσα στα δέντρα που θα κόβονταν εκείνη την εποχή ήταν και το Δέντρο…

Και κάπως έτσι η μια επίσκεψη έφερε την άλλη, και κάποια από αυτές έφερε τον Σεργκέι επίσημο προσκεκλημένο στην τοπική Συνέλευση. Κι ήταν τόσο μαγικό το θέαμα ενός τόσο μικρού ζώου με μια τόσο βαθιά φωνή να μιλάει σαν άνθρωπος, που οι ντόπιοι δεν άργησαν να βρουν χίλιους δυο τρόπους, με τους οποίους ο Σεργκέι μπορούσε να τους φανεί χρήσιμος: Μπορούσε να εντοπίζει τα άρρωστα δέντρα από τα πρώτα κιόλας σημάδια των ασθενειών τους. Μπορούσε να τους υποδεικνύει τους καλύτερους κορμούς για την ξυλεία τους. Μπορούσε να εντοπίζει και να τους ενημερώνει για το ποια δέντρα την κάθε εποχή θα έδιναν περισσότερους καρπούς και ποια λίγους. Σε δύο μήνες ο Σεργκέι και η οικογένειά του είχαν εδραιωθεί στη συνείδηση όλων ως οι καλύτεροι σύμμαχοι του χωριού προς την ευημερία, και δεν άργησε ο μικρός φίλος του Μπέλλεκ να οριστεί επίτιμο μέλος της Συνέλευσης με δικαίωμα ψήφου!

Κι ενώ οι μήνες περνούσαν κι οι εποχές άλλαζαν κι όλοι ανυπομονούσαν να δουν το Δέντρο να ανθίζει γι’ ακόμα μια χρονιά, Εκείνο έμεινε άπραγο. Με τα φύλλα του καταπράσινα να σφύζουν από ζωή και τον κορμό του δυνατό να φαρδαίνει κάθε μέρα στεκόταν αδιάφορο για όσα εκτυλίσσονταν στη γη, όσο ο Σεργκέι με μια μικρή ομάδα έμπειρων χωρικών υπολόγιζε τις ανάγκες του χωριού σε ξύλα για το χειμώνα που ερχόταν και σχεδίαζε χάρτες με τα δέντρα του δάσους που θα χρειαζόταν να κόψουν. Όταν όμως οι χάρτες ήταν έτοιμοι και παρουσιάστηκαν στη Συνέλευση, τα υπόλοιπα μέλη της με ρίγος διεπίστωσαν ότι ανάμεσα στα δέντρα που θα κόβονταν εκείνη την εποχή ήταν και το Δέντρο…