Τα Εγώπτερα

Ήταν τόσο απατηλή η ευδαιμονία της Γωγώς και τόσο αξιοζήλευτο το αβάσιμο καμάρι των γονιών της όμως, που σύντομα οι άλλοι γονείς πτεροδάκτυλοι άρχισαν ν’ αναρωτιούνται τι έκαναν λάθος με τα δικά τους μικρά και δεν ήταν όπως εκείνη. Ίσως αυτό να συνέβαλε τελικά στην εξάπλωση της μετάλλαξης, ίσως και όχι. Είναι πάντως γεγονός ότι λίγα χρόνια αργότερα άρχισαν να γεννιούνται όλο και περισσότερα εγώπτερα, ενώ οι γονείς τους ήταν πανευτυχείς, όταν κάποιο από τα παιδιά τους παρουσίαζε τα πρώτα συμπτώματα της μετάλλαξης κάπου εκεί στην πρώτη σχολική ηλικία. Μπορούσαν πλέον να κοιμούνται ήσυχοι ότι το εγώπτερό τους θα πετύχαινε τα πάντα στη ζωή του, δε θα πιανόταν ποτέ κορόιδο και θα έβγαινε πάντα αλώβητος νικητής!

Δυο στιγμές Της πήρε να διορθώσει το λάθος Tης και να δημιουργήσει τη μετάλλαξη που ήθελε εξαρχής…

Περνούσαν τα χρόνια και τα εγώπτερα μεγάλωναν αρμονικά ανάμεσα στους άλλους πτεροδάκτυλους. Ήταν πραγματικά ένδειξη υγιούς βιοποικιλότητας όλα εκείνα τα «Σου το ‘πα! Δε σου το ‘πα;!» και τα «Κι εγώ έχω πάει στο φεγγάρι, και μάλιστα…» και τα «Δε με ξέρεις καλά εμένα…» που αντηχούσαν στα αρχαία δάση. Και δεν ήταν μόνο τα μεγαλόπρεπα κρωξίματα, γεμάτα αυτοπεποίθηση, που έκαναν τον κόσμο καλύτερο για τους πτεροδάκτυλους εκείνη την εποχή, αλλά και η τεράστια ενέργεια που ξόδευαν τα εγώπτερα για το κοινό καλό: Αγαθοεργίες, εθελοντική εργασία, fund raising για τα μικρά ορφανά πτεροδακτυλάκια κι άλλα πολλά, τα οποία τελειωμό δεν είχαν, όσο τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω τους – και ήταν συνέχεια.