Η Κηροποιός

«Όταν η κυρα-Λένα χτύπησε τη μέση της σ’ εκείνο το ατύχημα πριν σαράντα χρόνια, κοριτσάκι ήμουν και το θυμάμαι σαν χτες, όλοι έλεγαν ότι δε θα ξαναπερπατούσε. Κι εκείνη, που μέχρι τότε έφτιαχνε μόνο κεριά για τις εκκλησιές μας, άρχισε ν’ ανεβοκατεβαίνει τους λόφους και να μαζεύει λουλούδια, φύλλα και πέτρες και να φτιάχνει κεριά για διακόσμηση…»

«Όταν άρχισε να χάνει το φως της πριν είκοσι χρόνια, ξεκίνησε να χρωματίζει τα ρευστά κεριά και να ζωγραφίζει ομορφιές που δεν είχαμε δει μέχρι τότε – θυμάστε; Εγώ θυμάμαι! Θυμάμαι τότε που σε μια στήλη είχε ζωγραφίσει και σκαλίσει τον κήπο του πατρικού μου – και ποτέ δεν τον είχα δει τόσο όμορφο όσο από τα χεράκια της!»

«Όταν πριν λίγα χρόνια έθαψε το γιο της από εκείνη την καταραμένη αρρώστια, άρχισε ν’ αρωματίζει τα κεριά της με ο,τιδήποτε μυρίζει όμορφα, ξεκίνησε αποστάζοντας έλαια μα γρήγορα άρχισε ν’ ανακαλύπτει ευωδιές και σε καθημερινά υλικά και να τις συνδυάζει. Κι όταν λίγο αργότερα έπαθε εκείνο το εγκεφαλικό που της στέρησε το δεξί της χέρι, ξεκίνησε να φτιάχνει τα δικά της καλούπια…»

Οι γείτονες άκουγαν την Ελισάβετ με προσοχή. Πολλοί από αυτούς ζούσαν αρκετά χρόνια στη γειτονιά, ώστε να θυμούνται τα περισσότερα απ’ όσα τους εξιστορούσε. Ήταν όμως και κάποιοι που τα άκουγαν για πρώτη φορά. Και μην έχοντας κάτι να προσθέσουν, άφησαν το λόγο στην Ελισάβετ, η οποία συνέχισε με φωνή που έτρεμε ελαφρά:

«Η κυρα-Λένα εχθές έχασε και το τελευταίο που της είχε απομείνει. Κι αυτό το ξέρω, γιατί από χτες το βράδυ που άναψα το κεράκι εκεί στο τραπέζι, δεν έχει λιώσει ούτε σταγόνα…»

Ούτε εκείνο, ούτε κανένα από τα κεριά που είχε χαρίσει η γριούλα το προηγούμενο βράδυ έλιωσε ποτέ. Πέρασαν από γονείς σε παιδιά, κι από παιδιά σε εγγόνια. Κάπου μέσα στο πέρασμα των χρόνων η ιστορία τους ξεχάστηκε. Ξεχάστηκε η γριούλα που έκανε κάθε δυστυχία της χάρισμα. Ξεχάστηκε το μαγαζάκι, ξεχάστηκε κι η γειτονιά της μικρής πόλης όπως ήταν τότε. Έχουν μείνει μόνο τα τελευταία κεριά της, ενθύμια μιας περασμένης εποχής, σε χέρια ανθρώπων σήμερα σκορπισμένων σε διάφορα μέρη της γης, οι οποίοι αν ποτέ γνώριζαν ο ένας τον άλλο, θα πίστευαν ότι δεν τους συνδέει τίποτα…