Η ζωή του φιλόδοξου Λούκα μετά το Πιάνο συνεχίστηκε όπως και πριν, και ο ίδιος δεν επέτρεψε ποτέ τίποτα να διαταράξει την πολύτιμη ισορροπία και ηρεμία που επικρατούσε στην καμπίνα του. Κάποιοι λένε ότι πολλά χρόνια αργότερα έλαβε σαν δώρο γενεθλίων από μια αγαπητικιά του μια φυσαρμόνικα, την οποία κουβαλούσε πάντα μαζί με το μαχαίρι του κι έπαιζε όποτε του περίσσευε λίγος χρόνος,κάνοντας μικρά χαρούμενα διαλείμματα ανάμεσα στα πλιάτσικα. Όσο για τη φωνή του, δεν τον πρόδωσε ποτέ, και σ’ όποια μουσική παρέα και να βρέθηκε στη ζωή του, μπόρεσε να συνεισφέρει στο τραγούδι της χωρίς να υστερεί.
Για τη μοίρα του Πιάνου δεν έχω καταφέρει να βρω αξιόπιστες πληροφορίες. Κάποιοι λένε ότι πολλά χρόνια αργότερα βρέθηκε από ένα πλήρωμα εμπόρων, οι οποίοι το πήραν, το επισκεύασαν και το πούλησαν αμέσως μετά σε ένα πολυτελές παραθαλάσσιο ξενοδοχείο της περιοχής, κι από τότε διακοσμούσε την είσοδο του κτιρίου καλωσορίζοντας σιωπηλά τους επισκέπτες. Άλλοι λένε ότι το πήρε τελικά ένας κάτοικος κοντινού νησιού ως δώρο στη μοναχοκόρη του, η οποία πάνω του έμαθε τις πρώτες της νότες και σήμερα είναι μια από τις πιο προικισμένες και διάσημες σολίστ στον κόσμο. Εκείνο, λένε, βρίσκεται ακόμα στο σπίτι των γονιών της, και κάθε φορά που τους επισκέπτεται, παίζει σ’ αυτό όσο αντέχουν τα αυτιά της – γιατί ας μη γελιόμαστε, έχουν πλέον συνηθίσει ν’ ακούν μουσική από τα καλύτερα μουσικά όργανα, με τα οποία το Πιάνο μας δε θα μπορούσε ποτέ να συγκριθεί. Αυτό που έχω μάθει με σιγουριά είναι ότι ο μεγάλος σεισμός που σημειώθηκε στη περιοχή πολλά χρόνια μετά είχε σαν αποτέλεσμα να βουλιάξει όλη η συστάδα των βράχων, πάνω στους οποίους βρισκόταν κι η σπηλιά που φιλοξενούσε το Πιάνο – οι κάτοικοι των γύρω νησιών όμως επιμένουν ότι αυτό συνέβη αφότου το όργανο είχε απομακρυνθεί από εκεί.
Αυτό που με ξάφνιασε περισσότερο όμως είναι ο θρύλος που κυκλοφορεί στα μέρη εκείνου του πελάγους ότι κάποτε στα νερά του είχε βρεθεί ένα Πιάνο που το έλεγαν Λούκα· κι ο λόγος που όλοι το θυμούνται και το αναφέρουν μέχρι και σήμερα είναι ότι, όσο κι αν προσπάθησαν μηχανικοί και μάστορες που κατά καιρούς το επισκεύαζαν και το συντηρούσαν να αντικαταστήσουν το ηχείο του, δέχθηκαν τέτοια αντίσταση από το όργανο, που τελικά αναγκάστηκαν να το παρατήσουν. Ακόμα κι όταν όλα τα άλλα μέρη του – μηχανή, χορδές, σφυράκια, πλήκτρα… – έδωσαν τη θέση τους σε νέα, το ηχείο με το όνομα «Λούκας» χαραγμένο επάνω του έμεινε εκεί, απομεινάρι των προσδοκιών ενός ένδοξου Πειρατή που πάνω απ’ όλα αγαπούσε να ονειρεύεται…
Στο Ράφι 