Οι Τρεις Πένες

Κι ενώ στην αρχή του φαίνονταν αστείες οι προσφωνήσεις και οι γαλιφιές της, σύντομα ο Χριστόφορος άρχισε να βλέπει την πένα του σα μια φίλη από το πουθενά, η οποία ήταν εκεί κάθε στιγμή, για να του τονώνει την αυτοπεποίθηση και να του παρουσιάζει τον εαυτό του με τρόπους που ούτε ο ίδιος ούτε κανείς άλλος έβλεπε. Έχοντας από τη φύση του χαμηλή αυτοεκτίμηση και όντας σκληρός με τον εαυτό του, είχε μεγάλη ανάγκη τα κομπλιμέντα της πένας του. Ώσπου μια μέρα, λίγα χρόνια μετά, αφού είχε πάρει το διδακτορικό του και είχε ξεκινήσει την πολλά υποσχόμενη καριέρα του στη δημοσιογραφία, η πολύτιμη αυτή πένα έσπασε…

Έγραφε περιμένοντας να βρεθεί η αφορμή κι η τρίτη πένα να του δείξει τη δική της θαυμαστή ιδιότητα… Και περίμενε… περίμενε… περίμενε…

Ήταν λοιπόν γραφτό – βλέπετε το λογοπαίγνιό μου, έτσι; – το μεγαλύτερο μέρος των άρθρων και των δοκιμίων του τα πρώτα εκείνα χρόνια να το γράψει με τη δεύτερη πένα. Η δεύτερη αυτή πένα δεν έμοιαζε με την πρώτη. Η πρώτη τον γέμιζε χαρά και περηφάνια, ήθελε συνέχεια να την έχει μαζί του και να την καμαρώνει κρυφά για το μαγικό της ταλέντο. Τη δεύτερη όμως την αγάπησε πραγματικά· η δεύτερη πένα τον συγκινούσε. Δεν ήταν λίγες οι φορές που, πάνω στη φούρια της δουλειάς ή στο ζενίθ των δοκιμασιών της νιότης του, η δεύτερη πένα παρενέβαινε στη σκέψη του με φράσεις όπως «μήπως να φτιάχναμε κάτι για να σε τονώσει;» ή «πες μου τι έγινε στη συνάντηση με τον αρχισυντάκτη σου, το καταλαβαίνω ότι ακόμα είσαι ταραγμένος,» ή «πάρε το Γιώργο ένα τηλέφωνο να τα ξαναβρείτε, δε θέλεις να χάσεις τη φιλία του για μια ανοησία, δες πόσο σου λείπει ήδη!». Η δεύτερη πένα, σε αντίθεση με την πρώτη (κι ας είχε σταματήσει να το παραδέχεται αυτό το τελευταίο), είχε πάντα δίκιο. Η στοργή της ήταν σταθερή, είτε νικούσε, είτε έχανε · η στήριξή της αδιαμφισβήτητη είτε έσφαλλε, είτε δικαιωνόταν. Και οι προτροπές της πάντα τού έβγαιναν σε καλό. Ώσπου κι αυτή μια μέρα, όταν ήδη είχε πάρει την πρώτη του προαγωγή κι ετοιμαζόταν για τον αρραβώνα του με τη Χρύσα, έσπασε…