Άμμος

Εκείνη η μέρα ήταν η πρώτη που θα μπορούσε ο Σέραντ να θυμηθεί σε όλη την ασκητική ζωή του, στην οποία έχασε για λίγο τη μονότονα γαλήνια έκφρασή του κι ένιωσε ένα τσίμπημα πόνου στο στήθος του και βαθιά θλίψη στην καρδιά του. Τίποτα απ’ όλα αυτά όμως δεν κράτησε πολύ, γιατί ο Σέραντ είχε μάθει τόσα χρόνια στο μυαλό του πώς να του προσφέρει ο,τιδήποτε χρειαζόταν. Εκείνη την ημέρα λοιπόν ο μάγος αποφάσισε ότι αυτό που χρειαζόταν ήταν ο Θάνατος.

Δεν πρόλαβε καλά-καλά να Τον καλέσει, και ο Θάνατος βρισκόταν εκεί, σκοτεινός και ημιδιάφανος σαν καπνός μπροστά του. Η αιθέρια μορφή του δεν ταίριαζε καθόλου με τη ζεστή ανθρώπινη φωνή του, κι ο Σέραντ ξαφνιάστηκε ακούγοντάς τον. «Μα πώς είναι δυνατό να ακούγεσαι σαν πλάσμα της γης,» τον ρώτησε με την περιέργεια μικρού παιδιού, «όταν η μορφή σου είναι τόσο απόκοσμη;» «Η μορφή μου υπηρετεί την αποστολή μου,» του απάντησε Εκείνος, «και η φωνή μου πρέπει να ταιριάζει με το μέρος στο οποίο την επιτελώ.»

Αυτό που αντίκρισαν όμως με το που έφτασαν κοντά ήταν ένα βρέφος, το οποίο κλαίγοντας πάλευε θυμωμένο να βγει έξω από τα κουρέλια που φορούσε ο μάγος…

Πέρασαν κάμποσες ώρες μαζί, ο Σέραντ κι ο Θάνατος, άλλοτε συζητώντας κι άλλοτε απολαμβάνοντας ο ένας τη συντροφιά του άλλου, σα να ήταν φίλοι παιδικοί, που είχαν περάσει τη ζωή τους αχώριστοι και μονιασμένοι. Κι όταν ο Σέραντ ήταν πια έτοιμος, με ήρεμη αποφασιστικότητα Τού είπε: «Κι εγώ ανέλαβα μια αποστολή εδώ, όμως δεν έχω καταφέρει να την εκπληρώσω. Γι’ αυτό Σε κάλεσα. Γιατί είσαι πλέον ο μόνος που μπορεί να με βοηθήσει…» Ο Θάνατος έγνεψε αργά – είχε καταλάβει.