Άμμος

Λίγο πριν νυχτώσει την ίδια μέρα οι κάτοικοι του χωριού προς μεγάλη τους δυσφορία είδαν ανάμεσα στα πύρινα χρώματα του ηλιοβασιλέματος στον ορίζοντα να διακρίνεται η φιγούρα του Σέραντ, που βάδιζε αργά και σταθερά προς το χωριό τους. Αυτή τη φορά όμως ήταν αποφασισμένοι να τον ξεφορτωθούν μια και καλή. Με ρόπαλα, δρεπάνια και βέργες στα χέρια τον περίμεναν μπροστά από τα πρώτα σπίτια του χωριού, έτοιμοι να του χιμήξουν. Στην αρχή πετάρισαν τα βλέφαρά τους, καθώς έβλεπαν τη φιγούρα του να θολώνει, καθώς πλησίαζε. Νόμιζαν ότι τα χρώματα του ήλιου τούς είχαν προς στιγμήν θαμπώσει. Όσο μίκραινε όμως η απόσταση ανάμεσά τους, μπορούσαν να δουν ξεκάθαρα και πέρα από κάθε αμφιβολία αυτό που συνέβαινε στο Σέραντ: Με κάθε του βήμα, ο βουνίσιος αέρας του δειλινού παρέσυρε ένα παχύ στρώμα άμμου πάνω από το σώμα του μάγου. Ο Σέραντ, όσο τους πλησίαζε, συρρικνωνόταν μέσα σε έναν μικρό ανεμοστρόβιλο. Οι χωριανοί τρόμαξαν!

Παράτησαν ευθύς τα αυτοσχέδια όπλα τους και ταραγμένοι έτρεξαν να δουν τι συνέβαινε στον ερημίτη, ξεχνώντας μεμιάς πόσο τους είχε εξοργίσει. Αυτό που αντίκρισαν όμως με το που έφτασαν κοντά ήταν ένα βρέφος, το οποίο κλαίγοντας πάλευε θυμωμένο να βγει έξω από τα κουρέλια που φορούσε ο μάγος, τα οποία είχαν τυλιχτεί ακατάστατα γύρω του, το έσφιγγαν και το ενοχλούσαν. Το βρέφος που είχε απομείνει, όταν όλα τα στρώματα άμμου της ζωής του Σέραντ είχαν πια επιστρέψει στη γη, τους αγριοκοίταζε κλαίγοντας απεγνωσμένα…

Δεν ήταν δύσκολο να το παρηγορήσουν. Πολύ λιγότερο δυσκολεύτηκαν να το αγαπήσουν. Η κόρη της φουρνάρισσας ήταν αυτή που το πήρε σπίτι της και το μεγάλωσε μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά της, όμως όλο το χωριό ένιωθε ότι το βρέφος που είχε απομείνει από το μάγο ήταν πια δικό τους, παιδί τους, κομμάτι της ζωής και της καρδιάς τους.