«Σιφονιστές πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν,» μου επισημαίνει χαμογελώντας με πραότητα ο Ευγένιος. «Η δική μου έρευνα εστιάζεται στην περιγραφή τους και στην ανάλυση των τεχνικών που χρησιμοποιούν.» Τον ρωτάω πώς γίνεται να μην τον φοβίζουν έστω και λίγο όλα όσα βλέπει στο Άπατο Βαρέλι συναναστρεφόμενος με τα πλάσματα του Σκότους. «Είμαι πολύ προσηλωμένος στην έρευνά μου,» μου εξηγεί χωρίς πολλά λόγια.
Αυτό που με εντυπωσιάζει στον Ευγένιο είναι το πώς καταφέρνει να μιλά με τέτοια ζέση και έμπνευση για την έρευνά του, χωρίς να πρωταγωνιστούν τα πλάσματα του Σκότους που μελετά σε όσα λέει. «Είναι απλώς το αντικείμενο της μελέτης μου και τίποτα άλλο.»
Αν μη τι άλλο, από τότε που τον γνώρισα, έχω μάθει κι εγώ να εντοπίζω τους πραγματικούς Σιφονιστές και τους ανθρώπους-κλώνους τους γύρω μου. Είναι εκείνοι που κατά καιρούς ισχυρίζομαι ότι μου έχουν χαλάσει τη διάθεση για ο,τιδήποτε κάνω, ότι μου έχουν χαλάσει τη μέρα, ότι με έχουν εκνευρίσει και με έχουν βλάψει με χίλιους δυο τρόπους. Απογοητευτικό είναι το πόσο αμυδρά θυμάμαι με τι ασχολούμουν, όταν τα έκαναν όλα αυτά.
Κάτι μου λέει ότι η έρευνα του Ευγένιου θα στεφθεί με απόλυτη επιτυχία και θα έχει τεράστια απήχηση στην επιστημονική κοινότητα. Θα έρθει η μέρα που χάρη στη δική του εργασία και προσπάθεια όλοι πλέον θα γνωρίζουμε για τους Σιφονιστές και για το Άπατο Βαρέλι από το οποίο μας επισκέπτονται. Θα γνωρίζουμε πώς να μην καταλήγουμε αθέλητοι τουρίστες εκείνου του μέρους αλλά και ανθρώπινοι κλώνοι των πλασμάτων που το κατοικούν. Και πάνω απ’ όλα θα γνωρίζουμε ότι ο τόπος από τον οποίο προερχόμαστε εμείς σε τίποτα δε μοιάζει με το δικό τους, ό,τι κι αν ισχυρίζονται εκείνα, και θα κάνουμε τα πάντα ώστε να μην του μοιάσει ποτέ.
Ή μήπως όχι;
Στο Ράφι 