Ακούω με προσοχή τη Χριστίνα και προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που ζηλεύει πραγματικά. Ζει μια ζωή, πάω στοίχημα, πολύ ομορφότερη από αυτή των παιδικών της φίλων, ένα κράμα ικανότητας και καλής τύχης που της έχει προσφέρει σπάνια αφθονία τόσο σε υλικά αγαθά, όσο και σε αγάπη. Έχει ταξιδέψει, έχει σπουδάσει, έχει ζήσει, έχει δημιουργήσει, έχει αγαπήσει, έχει απολαύσει… Μα τι παραπάνω θέλει τέλος πάντων;
Μετά από αρκετή ώρα σύγχυσης και απορίας συνειδητοποιώ ότι αυτό που ζηλεύει η Χριστίνα δεν είναι οι ζωές των κατοίκων του Δρόμου με τα Πλατάνια, αλλά το γεγονός ότι ζουν εκεί. Η Χριστίνα έχει συνυφάνει τόσο στενά την παιδική της ηλικία με εκείνο το δρόμο, που ξαναπερπατώντας πάνω του εκείνο το βράδυ ξανάγινε για λίγο παιδί – και πόσο θα ήθελε αλήθεια να μπορούσε να το κάνει αυτό κάθε μέρα! Της λέω πόσο τυχερή είναι που έφυγε, όταν ενηλικιώθηκε, κι έμεινε ο Δρόμος με τα Πλατάνια «ανόθευτος» στη μνήμη της από τα όσα ακολούθησαν. Δεν περίμενα ότι θα συμφωνούσε, όμως ένευσε αργά με ένα μειδίαμα, που μου έδειχνε πόσο δίκιο είχα, αλλά και πόσο τσίμπησε τον καλομαθημένο εγωισμό της το γεγονός ότι ήμουν εγώ αυτό που έπρεπε να της δείξω κάτι που είχε μπροστά της κάθε μέρα. Κι όμως, υπήρχε ένα ακόμα κομμάτι που έλειπε από το παζλ: Ήταν το ανεμοδαρμένο ύψωμα στο οποίο μεγάλωσα κι εγώ. Η Χριστίνα κουβαλά τόσες άσχημες αναμνήσεις από την παιδική της ηλικία…
Αν όμορφες και άσχημες στιγμές εναλλάσσονται και στις παιδικές της μνήμες και στην καθημερινή της ζωή τώρα, τότε ποια η διαφορά; Γιατί το τότε ήταν όμορφο και το τώρα δύσκολο; Κι αν δε μου έχει πει στις πρωινές μας κουβεντούλες στο Messenger ένα εκατομμύριο φορές «Κουράστηκα πια!», δευτερόλεπτα πριν ξανασηκώσει τα μανίκια και συνεχίσει, αγανακτισμένη μα και αποφασισμένη. Η μικρή Χριστίνα άραγε είπε ποτέ «κουράστηκα»;
Νομίζω πως όχι. Ούτε εγώ έλεγα ποτέ κάτι τέτοιο, όσο ήμουν ακόμα δέντρο. Όσες θύελλες και καταιγίδες κι αν με χτυπούσαν, σκεφτόμουν την επόμενη μέρα. Δεν είχα πολλές μέρες περασμένες στη ζωή μου, για να κοιτάξω πίσω. Οι επόμενες ήταν περισσότερες. Προσπαθούσα να δω την επόμενη μέρα, την επόμενη χρονιά, την υπόλοιπη ζωή μου. Έκανα σχέδια, πολλά σχέδια! Δε με ενδιέφερε να επιβιώσω απλώς – δεν είχα την παραμικρή αμφιβολία ότι θα επιβίωνα, οπότε δεν πολυασχολιόμουν με σχέδια επιβίωσης· έκανα σχέδια ευτυχίας! Και σ’ αυτά τα σχέδια προσηλωνόμουν κι ανυπομονούσα! Σ’ αυτά τα σχέδια χρωστάω ό,τι είμαι σήμερα: Το πρώτο μποέμ Ράφι στην παγκόσμια ιστορία της επιπλοποιίας με κατοίκους επίσης μποέμ Ιστορίες!
Άραγε πόσα χρόνια να μου μένουν ακόμα; Κι αν ζήσω πολύ περισσότερο απ’ όσο φαντάζομαι; Σε τι είδους σχέδια θα χρωστάω αυτό που θα έχω γίνει, αν τελικά γίνω και το γηραιότερο Ράφι στην παγκόσμια ιστορία της επιπλοποιίας;
Όταν ξαναπετύχω τη Χριστίνα στο Μessenger, θα της το πω κι αυτό. Θα της πω ότι ίσως τελικά μπορεί να ζήσει για όσο ακόμα θέλει στο Δρόμο με τα Πλατάνια, αν σταματήσει να κοιτάζει πίσω και να σχεδιάζει την επιβίωσή της. Οι επόμενες μέρες μπορεί να είναι πολλές, πάρα πολλές, για να αξίζουν τέτοια φτώχεια προσμονής. Απίστευτο δεν είναι;
Στο Ράφι 